Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλό μήνα.
Φλεβάρης μπήκε κι η ομάδα μας φλερτάρει δυνατά με την κορυφή. Όλα θυμίζουν παλιές καλές εποχές και φαίνεται πως η περσινή «περίεργη» σεζόν περνά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οριστικά.
Όσοι μάλιστα είδαν το ματς με τους ενδυναμωμένους Ναυτόμπατσους, συνηγορούν υπέρ του προφανούς: Ο φετινός ΑΟΠ είναι ομάδα πρωταθλητισμού. Πίσω 0-2 στο σκορ, με επτά παίκτες για μεγάλο μέρος του αγώνα, κι όμως οι Αχαιοί κατάφεραν να βγάλουν φάσεις, να πατήσουν περιοχή και να μην πετούν λευκή πετσέτα στο γήπεδο. Το τελικό σκορ μοιάζει σταγόνα στον ωκεανό του πρωταθλήματος.
Αν κάτι μένει από το πρόσφατο «χαστούκι» δεν είναι τόσο το τρισδιάστατο παιχνίδι των αντιπάλων που πολύ σοφά ανέλυσε ο coach Pap στο φόρουμ, όσο η επιβεβαίωση της διαρκούς ανάγκης για ηρεμία και ψυχραιμία σε όλο το ματς. Όσο στραβό κι αν είναι το… κλήμα δεν πρέπει να αφήνουμε να το φάει ο γάιδαρος…
Όλοι γουστάρουμε να βλέπουμε τον Κρεκούκια να παθιάζεται σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από το μακρινό παρελθόν της Αιγείρας. Να αναπληρώνει σε φωνές την «ενοχλητική» σιωπή ορισμένων συμπαικτών του. Ο Κρεκ, αρχηγός το περασμένο Σάββατο, για να μην ξεχνιόμαστε, φρόντισε να αφυπνίσει τους πάντες, ακόμη και τους -δικαιολογημένα- αργοπορημένους γείτονες.
Την ίδια ώρα, ο μεγάλος σκόρερ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τη δύναμη της ψυχολογίας και πόσο εύκολα αυτή αλλάζει, ειδικά σε ομάδες «ειδικού χαρακτήρα» όπως η δική μας. Ο «Ναύαρχος» γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι απρόβλεπτος και αυθόρμητος. Ο Ζάχας τον έχει χαρακτηρίσει «λιοντάρι στο κλουβί» κι ο Φίλιππος σίγουρα θα προσυπέγραφε αυτό το χαρακτηρισμό. Ξέρει πολύ καλά ότι ο αντιδραστικός του χαρακτήρας έρχεται σε ευθεία κόντρα με τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν στον εγκέφαλο του Λάμπρου ή του Θωμά. Γνωρίζει τα όρια της συλλογικής ψυχολογίας του ΑΟΠ και τις αντοχές του σταθερού εύθραυστου «μελανόλευκου» οικοδομήματος. Το «κομμάτι» του Κρεκούκια στο ιδιόμορφο Jenga της παναιγειρατικής ψυχολογίας είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας. Επηρεάζεται κι επηρεάζει κι ο ίδιος, κι αυτό το γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα. Και σε τελική ανάλυση, η μεγαλύτερη ΜΑΓΚΙΑ του Περιστεριώτη άσου δεν είναι τόσο τα γκολ του όσο η αυτογνωσία του, το απαράμιλλο πάθος του και η μαεστρική του ικανότητα να ελέγχει τον εαυτό του για το καλό της Ομάδας. Κι αυτό συμβαίνει σε πάμπολλες περιπτώσεις που περνούν απαρατήρητες στον ανεκπαίδευτο εξωτερικό παρατηρητή. Οι παλαιότεροι το καταθέτουν.
Και κάτι τελευταίο: οι εποχές είναι πολύ δύσκολες για όλους. Τα οικονομικά μας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δουλειές δεν υπάρχουν και όταν βρίσκονται πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο, ακόμη κι αν είναι π.χ. Σάββατο βράδυ. Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει κατανόηση από όλους και σε όλους. Όταν λέμε ότι ο Παναιγειρατικός είναι οικογένεια, αυτό ακριβώς εννοούμε. Είμαστε έτοιμοι να συμπαρασταθούμε σε κάθε συμπαίκτη μας που περνά δύσκολα, πιο δύσκολα από εμάς. Κι έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Έμπρακτα, όχι στα λόγια. Γιατί αν κάτι μας μείνει -ή τουλάχιστον πρέπει να μας μείνει- από αυτή την περίφημη κρίση είναι η αλληλεγγύη. Το κόστος για την ομάδα έρχεται δεύτερο, πολύ δεύτερο.
Φιλικά και χωρίς παρεξήγηση,
ΝΤοκογλύφος
