Λένε πως κάπου ανάμεσα στο κακό βρίσκεται και το καλό… κι ότι μέσα από μια δυσάρεστη εμπειρία κάλλιστα μπορεί να προκύψει ένα πολύτιμο μάθημα. Η ήττα από τους Ναυτόμπατσους το περασμένο Σάββατο, αναμφίβολα, ήρθε σ' ένα χρονικό σημείο κρίσιμο για τον Παναιγειρατικό. Ένα σημείο στο οποίο οι μελανόλευκοι πάλευαν να σταθεροποιήσουν την ιδιαίτερα θετική φέτος εικόνα τους. Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε. Κάποια στιγμή το φρένο θα έμπαινε. Τώρα ή λίγο αργότερα, το κρεσέντο καλών εμφανίσεων που πραγματοποιούν τον τελευταίο καιρό οι μελανόλευκοι, κάπου θα σταματούσε. Και πριν χαρακτηρίσει κανείς την ήττα από τους Ναυτόμπατσους, εκτός προγράμματος, θα ήταν προτιμότερο να βάλει στη ζυγαριά τόσο τις ειδικές συγκυρίες κάτω από τις οποίες σημειώθηκε όσο και τον αντίπαλο που εν τέλει έδειξε ότι διαθέτει ποιότητα και φρόντισε να το καταστήσει σαφές.
Το Eleonas Shooting Analysis, σε μια προσπάθεια να διερευνήσει το κόστος μιας ήττας όπως αυτή, βάζει στο μικροσκόπιο κάποιους από τους αστάθμητους παράγοντες που ενδεχομένως να παίξουν το ρόλο τους και να δώσουν άλλη νότα στην συνέχεια του πρωταθλήματος. Μια.. πιο άγρια ομορφιά ίσως! Είναι αλήθεια και όχι γενικόλογη εκτίμηση πλέον, ότι ο ΑΟΠ τους τελευταίους μήνες παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο το καλύτερο ποδόσφαιρο της 4ετούς πορείας του στα γήπεδα της Αθήνας. Υψηλές επιδόσεις στο σκοράρισμα και αμυντική λειτουργία που λίγες ομάδες μπορούν να σταθούν σε σύγκριση μαζί της. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε. Πριν το τελευταίο τους παιχνίδι, οι Αιγειράτες μετρούσαν 2,5 μήνες χωρίς ήττα και ένα επιμέρους goal average 30-7. Ένα σερί 5 νικών που είχε να συμβεί στην ομάδα από την ερεβώδη 1η της σεζόν που αγώνα με αγώνα δεν ήξερε τι της ξημέρωνε. Με όπλο, τον ενθουσιασμό και το μάγκικο ταπεραμέντο των παικτών που απάρτιζαν εκείνη την φουρνιά, ο ΑΟΠ κατάφερε να πανηγυρίσει 5 συνεχόμενες επιτυχίες (αρχής γενομένης από τις 6/12/08) με αντιπάλους όπως η Μεικτή Σεφ (5-2), τα τότε μεγαθήρια Νείλος (4-3) και Πυραμίδες (4-1), το άσημο Πειρατικό (11-0) και η Αρμάδα (4-4, 5-0 στα χαρτιά). Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν πως αν δεν υπήρχε και το δικανικό ταλέντο του Δημήτρη Μάντζου οι νίκες θα ήταν 4! Το συγκεκριμένο ρεκόρ ισοφαρίστηκε φέτος, 3 χρόνια μετά. Με την εικόνα των μελανόλευκων θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι γινόταν άνετα και να σπάσει. Κανείς, όμως, δεν είναι σε θέση να προδιαγράψει ότι μια ομάδα θα κερδίζει συνέχεια. Ειδικά, όταν αυτή έρχεται από συνεχόμενα παιχνίδια και με παίκτες που είναι λογικό να εμφανίζουν κάποιες στιγμές και σημάδια κόπωσης.
Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας, είναι το γεγονός ότι ο Παναιγειρατικός φέτος εδραιώθηκε πολύ γρήγορα στα υψηλά κλιμάκια του Β’ Ομίλου. Αυτομάτως, λοιπόν, κάτι τέτοιο αφαιρεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού από το παιχνίδι του. Κάθε αντίπαλος, στο άκουσμα της "Μαύρης Αρμάδας" ξέρει πάνω κάτω ότι έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ ανταγωνιστικό σύνολο (αυτό το γνώριζαν και οι 2 ομάδες που λύγισαν τον Παναί μέχρι τώρα -και οι Ντιμίλιο αλλά πολύ περισσότερο οι Ναυτόμπατσοι). Το ίδιο φυσικά ισχύει για όλους τους μεγάλους του φετινού πρωταθλήματος και είναι ένας κανόνας που είτε αποδεχόμαστε είτε όχι, πάντα θα επηρεάζει. Τη μόνη εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί, όπως φαίνεται, η Μεϊβάντ που μάλλον έχει καταργήσει προ πολλού τις ταμπέλες. Για την ομάδα απ' το Αφγανιστάν δεν υπάρχουν φαβορί, αουτσάιντερ κλπ και αυτό προδίδει και το επιβλητικό 4-0 ενάντια στους Εν Λευκώ στο ντέρμπι κορυφής που διεξήχθη το Σάββατο που μας πέρασε. Αποτέλεσμα που φέρνει και τυπικά πλέον στην 1η θέση τους «τρομοκράτες της Αλ Κάιντα»!
Αν όμως ο Παναιγειρατικός θέλει να βλέπει με ρεαλισμό το φετινό πρωτάθλημα θα πρέπει να υπάρχει πάντοτε κατά νου ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα, αν όχι πιο σημαντικό απ' όλα τ' άλλα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ρόστερ της. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν να παραταχθεί η ομάδα πιο πλήρης σε σχέση με πέρυσι, όσο κι αν αποκτήθηκαν τελείως νέα πρόσωπα (Μητρούσης, Τριβιζάς) για κάποιο λόγο κάθε φορά, οι αποστολές του ΑΟΠ σπανίως θα ξεπερνούν τους 10 ποδοσφαιριστές. Αυτοί που έχουν τελικά τη "μερίδα του λέοντος" στον αγωνιστικό χώρο είναι λίγοι όπως αποδεικνύεται στην πράξη. Κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κατακριτέο. Ίσως να εξυπηρετεί και την "φιλοσοφία Παπανικολάου" που, με το πέρασμα των χρόνων, έγινε πιο ξεκάθαρο πόσο ψηλά στις προτεραιότητες της είναι η ομοιογένεια. Κάτι για το οποίο έχει παρεξηγηθεί και κατηγορηθεί κατά το παρελθόν ο ίδιος ο κόουτς των Αχαιών, όμως αν μη τι άλλο είναι και το στοιχείο εκείνο που τον καταξίωσε προπονητικά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο ΑΟΠ χάνει τον βασικό κεντρικό του οπισθοφύλακα, τον Γιάννη Λάμπρου (που θα λείψει πάνω από 4 μήνες όπως εκτιμάται, με το πρόγραμμα Erasmus). Για όσους παρακολουθούν τα αγωνιστικά της ομάδας ξέρουν καλά πόσο κοστίζει η απώλεια ενός παίκτη όπως ο 21χρονος -ρέκορντμαν συμμετοχών- ποδοσφαιριστής του Παναιγειρατικού. Επιπροσθέτως, ο έτερος κεντρικός οπισθοφύλακας, ο "πολύς" Γιώργος Ντοάς για την ώρα δεν δείχνει ακόμη έτοιμος να πιάσει τα υψηλά στάνταρ απόδοσης που είχε συνηθίσει τους Αιγειράτες και κάπου είναι και λογικό -με το μεγάλο στοίχημα για τον ίδιο να είναι το αν και κατά πόσο μπορεί να συνδυάσει παράλληλα μπάλα και στρατιωτική θητεία (μετά την οριστική του μετάθεση στο λεκανοπέδιο της Αττικής).
Ερωτήματα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Η ουσία είναι να δοθούν οι απαντήσεις στο γήπεδο. Πουθενά αλλού. Εξάλλου, είναι μονόδρομος. Δυο ντέρμπι-φωτιά εν' όψει (πριν την ολοκλήρωση του α' γύρου) και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Παναί καλείται να κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Το αν θα τα καταφέρει είναι μια υπόθεση που αξίζει να εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο. Προς το παρόν, το επόμενο εμπόδιο ακούει στο όνομα Σιντρίμ Τιμ και οι μελανόλευκοι το μόνο που βλέπουν μπροστά τους είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστροφή στις επιτυχίες (ίσως ένα καλό δώρο στον Πέτρο Παπανικολάου παραμονές των 29ων γενεθλίων του). Υπομονή και όλα τ' άλλα θα τα μάθουμε σύντομα.
ELEONAS SHOOTING ANALYSIS
