Όταν ο Παναιγειρατικός μείωσε στο Μαρούσι σε 4-3 και ξαναμπήκε για τα καλά στη διεκδίκηση του πρώτου τελικού κόντρα στην Ολυμπιάδα, όλοι έδωσαν το βάρος στην αγωνιώδη συνέχεια του ματς και δεν είχαν μυαλό για άλλα πράγματα. Εγώ το παιχνίδι δυστυχώς ή ευτυχώς το έβλεπα με τους παλιόφιλούς μου στο Μιχαλαίικο καφενείο στο σταθμό και ως γνωστός... ευαίσθητος Παναιγειρατικάρας γέμισα με πολλή συγκίνηση, παρότι ο ΑΟΠ ακόμη βρισκόταν πίσω στο σκορ. "Ο αρχηγός", είπα από μέσα μου χειροκροτώντας μπροστά στην τηλεόραση ενώ ο Δημήτρης Μάντζος έλεγε αρχηγικά "πάμε, πάμε!" με νεύμα στους συμπαίκτες του. Μόλις εκείνος είχε στείλει από κοντά την μπάλα στον ουρανό των διχτύων του Bat-Mike.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για έναν Αιγειράτη Παναιγειρατικό να βλέπει παιδιά από το '96 να βρίσκονται ακόμη εκεί ενεργά και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ομάδα. Για παράδειγμα, ο Πέτρος ο Κατσούρης για μένα είναι μια άλλη συγκινητική περίπτωση αλλά θα την αναλύσω σε μεταγενέστερο στάδιο καθώς σήμερα θα αφιερώσω το χρόνο μου στον "χασοδίκη" μας (Συγγνώμη, Μητσάρα, που σε αποκαλώ έτσι. Γνωρίζεις πόσο οικεία ήταν από πάντοτε η σχέση μας).
Ο Δημήτρης Μάντζος δεν αποτελεί γέννημα-θρέμμα του Παναιγειρατικού, αλλά ο Παναιγειρατικός αποτελεί γέννημα-θρέμμα (και) του Δημήτρη Μάντζου. Εκεί είναι η μαγκιά του αρχηγού! Και δε μιλάω μόνο για το 1996, ούτε για το 1999 όταν και σχεδίασε το πρώτο σήμα του ΑΟΠ με την επιγραφή "Ευ αγωνίζεσθαι". Αναφέρομαι σε 15 ολόκληρα, γεμάτα, συναπτά έτη, όπου ο Δημήτρης ασχολείται αδιάκοπα με την ομάδα και "γεννά" καθημερινά νέες ιδέες για αυτήν την παρέα.
Λίγοι γνωρίζουν πόσα φράγκα έχει ξοδέψει για τον Παναιγειρατικό αυτός ο "χαβαλές" όπως άκουσα να τον αποκαλεί μια μέρα ο πατέρας του! Λίγοι ξέρουν τι χρόνο έχει χαραμίσει εν ώρα εργασίας (κι όχι δουλειάς της πλάκας) γι' αυτούς τους 15-20 "γραφικούς της Αιγείρας"!
Δε λέω, καλά τα γκολ του Ερμείδη, καλές οι εντολές του Παπανικολάου, καλά τα σκουλαρίκια του Τσιμπούρη, καλά τα μαλλιά του Μάριου, καλά όλα όσα (υπερ)προβάλλονται και φαίνονται στη δημοσιότητα, αλλά κανείς δεν ξέρει τι αξία θα είχαν όλα αυτά εάν δεν υπήρχε ο Δημήτρης.
Επιτέλους, έπρεπε κάποιος φίλος να μιλήσει για τον Μήτσο. Δεν άντεχα άλλο να μην τον αποθεώσω, ειδικά βλέποντάς τον να βελτιώνεται και αγωνιστικά παιχνίδι με παιχνίδι.
Ο "Captain8" είναι ίσως η βάση όλου αυτού του κορμού του Παναιγειρατικού. Είναι οι ρίζες, που χωρίς αυτές κορμός δεν υπάρχει. Αμφιβάλλω εάν θα μπορούσε να σταθεί ο ΑΟΠ χωρίς τον Δημήτρη Μάντζο. Βασικά, είμαι βέβαιος ότι δεν μπορεί. Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι Παναιγειρατικός δεν μπορεί αληθινά να υπάρξει χωρίς τη διαδικτυακή, κι όχι μόνο, εξωαγωνιστική δράση του Μάριου. Πέρυσι ωστόσο ο Μάριος ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου απών λόγω της δύσκολης χρονιάς των Πανελλαδικών, μα ο ΑΟΠ ακόμη υπήρχε. Γιατί; Διότι φυσικά ο αρχηγός της ομάδας δεν την εγκατέλειψε ΠΟΤΕ!
Δε νομίζω πως η προσφορά του Δημήτρη μπορεί να συγκριθεί (Συγγνώμη, Μαριάκο, αλλά ξέρω ότι κι εσύ συμφωνείς)! Ο Μήτσος τα "τραβάει" όλα. Είναι εκείνος που θα δεχτεί πρώτος τηλεφώνημα, είναι ο υπεύθυνος της ομάδας κυριολεκτικά. Εκείνος συνομιλεί με τη διοργάνωση, εκείνος μιλά με τους παίκτες, εκείνος αναλαμβάνει να παραγγείλει τις φανέλες, εκείνος τρέχει για την κάθε μία... χαζομάρα. Ακόμη και στην επικοινωνία με τα Τσαγκαμίλεια για αυτή τη χρονιά-παρωδία ο Δημήτρης ήταν αυτός που φέτος βρισκόταν στο ακουστικό του ΑΟΠ.
Δεν είναι δα και τυχαίο ότι όταν κάποιος αναλαμβάνει κάτι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστεί να τηλεφωνήσει έστω μία φορά στον αρχηγό. Κάποτε ο Γιάννης Παπαδόπουλος, προτείνοντάς του να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία (!) του Παναιγειρατικού, είχε πει αρκετά χιουμοριστικά και... πρόστυχα: "Όποιος εμφανίζεται στον ΑΟΠ, πρέπει πρώτα να περάσει από το κρεβάτι του Μήτσου και μετά θα γίνει, αν γίνει, αποδεκτός".
Η ουσία της συγκεκριμένης φράσης είναι αληθής. Και είναι αληθής όχι επειδή ο Δημήτρης ή το... καθεστώς του Παναιγειρατικού το επιβάλλει, αλλά επειδή ο καθένας στην ομάδα το εφαρμόζει ενσυνείδητα μόνος του!!! Θα σας πω χαρακτηριστικά.
Πέρυσι βρέθηκα στην Αθήνα για να παρακολουθήσω από κοντά το ματς με τους Χέις Εν Χίντινγκ στον α' γύρο. Θυμάμαι ότι παίζαμε στο "4". Σε μία φάση ο Δημήτρης Μάντζος με δική του ευθύνη μπλέκεται με τον Πάτση και η μπάλα βγαίνει πλάγιο για τους αντιπάλους και τότε ακούγεται δυνατά η φωνή του Τσιμπούρη: "Συνεννοηθείτε ρε μ....ες!!!". Ο πάντα ταπεινός και συνειδητοποιημένος αρχηγός σηκώνει το χέρι του και παραδέχεται το σφάλμα του και αμέσως το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο εκνευρισμένο πρόσωπο του Τσιμπούρη το οποίο σε κλάσματα δευτερολέπτου έγινε μετανιωμένο. Ο "Τσίμπο" σηκώνει το χέρι του και φωνάζει "Σόρρυ ρε!".
Κι αυτό το φαινόμενο δεν το έχω παρατηρήσει μόνο μία φορά. Έχει συμβεί πολλάκις και όχι μόνο με παίκτες νέους σχετικά όπως οι Ερμειδοφιριππήδες αλλά και με τον "ναύαρχο" Φίλιππο Κρεκούκια, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του!
Συγκινούμαι λοιπόν πάρα πολύ για το φιλαράκι μου, το Δημήτρη. Ήμουν κι εγώ μικρός όταν τους έβλεπα εκεί στο "Γυμνάσιο" και τους θαύμαζα. Μιλάγαμε από τότε με τον Μήτσο. Δε γίναμε ποτέ... κολλητοί. Είχα κι εγώ τη δική μου παρέα, αλλά δε χόρτασα ποτέ να βλέπω εκείνον και την παρέα του να παίζουν στα άτυπα αιγειράτικα πρωταθλήματα και να του εκφράζω τον έντονο θαυμασμό μου για τη νοοτροπία του και το αγωνιστικό του πάθος.
Όσο για τη μονίμως σταδιακή άνοδο της απόδοσής του, να ξέρετε ένα πράγμα. Ο Δημήτρης είναι ένας πανέξυπνος και προσγειωμένος άνθρωπος. Πάντα γνωρίζει ποιος είναι και τι μπορεί. Ποτέ δεν κοιτά να κάνει κάτι το οποίο δεν μπορεί. Ποτέ δεν υπερεκτιμά τον εαυτό του. Έτσι και στις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο. Ο Μήτσος ξέρει πολύ καλά τι αγωνιστικές δυνατότητες έχει και ποτέ δεν είναι φλύαρος. Απλά, ήρεμα και με την μπάλα κάτω. Πάσα (πολύ καλή) με τη μία. Και μιλάμε για αμυντικό χαφ, έτσι; Μία θέση όπου υποτίθεται ότι αγωνίζονται όλοι οι... Ροναλντίνιο των "mundialito"!
Ο Δημήτρης Μάντζος αποδεικνύει σε όλους ότι για να είσαι ένας καλός αμυντικός χαφ θες πολλά παραπάνω από ντρίμπλα και σουτ. Ίσως να μην τα χρειάζεσαι καν. Το "8άρι" πάντως σίγουρα δεν τα χρειάζεται...
Γράφει ο: Παναιγειρατικάρας Αχαΐας
